Bandah Aceh en Noord-Sumatra zijn geen populaire bestemmingen voor een Indonesië reis. Reizen door Aceh is echter een feestje! Ik heb Bandah Aceh en omgeving ervaren als een bijzondere bestemming ver van de gebaande paden. Tijdens mijn reis door Aceh ben ik nauwelijks andere toeristen tegengekomen, alleen maar lieve lokale mensen.
In deze blog neem ik je mee tijdens mijn reis door Aceh van Pulau Weh naar Bandah Aceh naar Ketambe. Kijk vooral ook naar de mooie foto’s en bezienswaardigheden van Takengon en Laut Tawar.
Tip: dit is mijn route door Noord-Sumatra
als vrouw alleen: Aceh en de Sharia
De autonome provincie Aceh (Atjeh) in Noord-Sumatra heeft een roemruchtige geschiedenis. Tot 2004 was deze provincie van Sumatra en burgeroorlog om vervolgens te worden getroffen door de tsunami. Iedere bewoner van Aceh kent wel iemand die getroffen is door de tsunami.
In Aceh is de sharia wetgeving van kracht. Deze strenge islamitische wetgeving klinkt niet bepaald gezellig. Dat heeft me er niet van doen weerhouden om door Aceh te reizen. Als vrouw alleen.
Tijdens mijn soloreis door Ach heb ik alleen maar lieve mensen ontmoet en heb ik me geen moment onveilig gevoeld. Ik was nergens verplicht om een hoofddoek te dragen. Als respect voor de lokale bevolking heb ik me altijd bedekt gekleed: in Aceh worden blote knieën en schouders niet op prijs gesteld. Dit geldt overigens ook voor andere delen van Indonesië.
Reizen door Aceh dag 1: Pulau Weh – Bireuen Aceh
’s Ochtends in alle vroegte verlaat ik Pulau Weh en neem ik de slowboat naar Banda Aceh. Deze ferry is niet veel langzamer dan de snelle boot. Ik zoek een plaatsje op het dek, maar al snel verlaat ik de zon en ga ik in de schaduw liggen. Lekker.
Na twee uur kom ik aan in de haven van Banda Aceh Sumatra, waar ik een bemo naar het busstation neem. De directe bus naar Takengon heb ik gemist, daarom neem ik rond het middaguur een bus naar Bireuen.
Vanuit de bus zie ik de landschappen van Noord-Sumatra aan me voorbij glijden. Eerst rijd ik door (palm)bossen, door de bergen en langs kleine dorpen, totdat de weg vlakker wordt en ik de zee weer zie. Het vlakke landschap van Aceh wordt gebruikt om rijst te verbouwen.
Rijstvelden worden afgewisseld met moskeeën, Islamitische scholen en universiteiten. De Indonesische taal wordt afgewisseld met het Arabisch. Noord-Aceh is een van de meest gelovige regio’s van Indonesië. Ik trek snel een shirtje met lange mouwen over mijn T-shirt.
In Bireuen stap ik uit de Bandah – Aceh Medan bus. Wat nu? Op het busstation wordt mijn vraag snel beantwoord: een becak (motor met zijspan) kan me wel naar een losmen brengen. Of wil ik meteen door naar Takengon? Omdat het al bijna donker wordt besluit ik een nacht in Bireuen te blijven.
Mijn kamer in Losmen Fajar stelt niet veel voor: het is een typische Indonesische losmen. De kamer heeft twee bedden, maar geen beddengoed en ook geen raam. In de badkamer vind ik een mandi en een hurktoilet, naast wat schimmels en andere vage levensvormen.
Wanneer ik ’s avonds door Bireuen loop krijg ik van alle kanten aandacht. Wil ik vervoer? Wil ik 20 kilogram uien of twee kilogram kroepoek kopen? Wil ik misschien naar de kerk? Ik plof neer bij een kraampje en bestel sate kambing, een gerecht met kruidige stukjes geitenvlees. Dat gaat er wel in naar een vermoeiende reisdag.
Reizen door Aceh dag 2: Bireuen – Takengon
Bireuen in de ochtend is een rustiger dan Bireuen ’s avonds. De warung waar ik wil eten blijkt gesloten. Uiteindelijk kies ik voor een gado-gado die nét iets te spicy blijkt te zijn. Met een kop thee van de buren laat ik het me smaken.
Ik neem de minibus naar Takengon, een busreis van een paar uur. Ik heb geluk: de plek naast me blijft lange tijd leeg. Handig, want meestal zit ik met mijn benen in mijn nek. Langzaam maar zeker komen er steeds meer mensen bij in het busje: uiteindelijk zitten we met 17 man in de minibus voor 8 personen.
De weg van Bireuen naar Takengon is prachtig! De weg slingert omhoog tussen de bergen, en soms weer terug omlaag. Door hevige regenval zijn delen van de weg weggeslagen. Ik kijk eens naast me naar beneden: de afgronden zijn steil. Na ruim drie uur in de bemo word ik afgezet bij Hotel Mahara in Takengon. Goede accommodatie is schaars in de regio en dit Takengon hotel voelt bijna als luxe. Ik neem de eerste warme douche in dagen voordat ik neer plof op mijn fijne bed.
Hotel Mahara ligt aan de hoofdstraat van Takengon. Takengon is het centrum van de koffiecultuur van Noord-Aceh. Hier komt Arabica, Rubusta en de omstreden koffie Luwak vandaan.
Laut Tawar
Net buiten Takengon ligt Laut Tawar, het meer van Takengon. Laut Tawar is een van de hoogtepunten van Aceh Indonesië. Het meer ligt fraai tussen de bergen en heeft een lengte van maar liefst 23 kilometer. Je kunt met de fiets in vier uur langs het meer fietsen. Ik kies zelf echter voor een lange wandeling langs de bezienswaardigheden van Takengon.
Aan de rand van Laut Tawar worden waterhyacinten gekweekt en garnalen gezocht. Er lopen karbauwen en paarden. De koffieplantages van Sumatra liggen niet direct aan Laut Tawar, hier worden vooral uien gekweekt. Na een prachtige wandeling van een paar uur keer ik terug naar Takengon. Daar loopt de markt ten einde.
Tip: neem de tijd voor Laut Tawar
Overnachten in Takengon
- QQ HOMESTAY – goedkope homestay in Aceh
- Pintu Waluh Homestay – appartement met twee kamers voor 4-6 personen
Reizen door Aceh dag 3: Takengon – Ketambe
Helaas heb ik maar één nacht uitgetrokken voor Takengon en moet ik verder reizen naar Ketambe waar een vriend op me wacht. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van het kleine stadje zijn prachtige ligging. Een nieuw avontuur wacht op me, ik reis naar Ketambe aan de rand van het Gunung Leuser National Park. Hier wil ik orang-oetans zien!
De busreis van Takengon naar Ketambe duurt ongeveer acht uur. Er gaat één bus per dag – die wil ik niet missen. Mijn tas met mijn duikspullen is te zwaar om langere tijd mee te lopen, gelukkig hoef ik niet lang te zoeken naar een becak, een motor met zijspan, die me naar het station wil brengen.
Maar dan gaat de becak kapot. Hoeveel pech kun je hebben? De chauffeur weet gelukkig de motor snel aan de praat de krijgen – maar helaas van korte duur. Ik bedank de beste man, en ga te voet verder. Juist ja, met veel te veel bagage.
Er zijn momenten dat ik het niet leuk vind om als vrouw alleen door Indonesië te reizen. Dat zijn de momenten dat het gewoon even genoeg is dat iedereen je naroept om te vertellen hoe lang je bent. Maar er zijn ook momenten dat ik stiekem blij ben dat ik opval: de bus wacht op me. Dat ik word uitgelachen wanneer ik bezweet aan kom neem ik op de koop toe.
De bus zet zich in beweging. Opnieuw valt het me op hoe mooi groen de natuur in Sumatra is. De weg is grotendeels verhard, al zijn er ook stukken weg verdwenen door aardverschuivingen. Af en toe stoppen we in een klein dorpje, tot we uiteindelijk aankomen in Gunung Leuser National Park. En ineens, zowaar een uur eerder dan verwacht, arriveer ik in Ketambe.
Veel reizigers kiezen voor een binnenlandse vlucht in Noord-Sumatra of reizen via Medan naar Ketambe. Ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan en die bijzondere stukje Indonesië heb mogen ontdekken!
