Midden in de velden van Wallonië staat een kleine kerk. Deze kerk wordt in de urbex scene “Church of the Lark” genoemd. De verlaten kerk in België staat bijna twintig jaar leeg. De gevel van het verlaten gebouw wordt langzaam overgenomen door klimop, desondanks staat de kerk fier overeind.

Tijd voor een nieuwe blog over een toffe urbex locatie in België. Deze blog over Church of the Lark is de eerste locatie van 2023!
Tip: Heb je interesse in urbex fotografie? Hier vind je meer urbex locaties in België.

Urban exploring (urbex) is het ontdekken van leegstaande panden en oude verlaten locaties. Er zijn niet veel urbex locaties in Nederland. In België liggen meer verborgen schatten. De afgelopen jaren bezocht ik verschillende verlaten gebouwen in België, van gasometer tot verlaten school en van station tot zwembad. Het nieuwe jaar begint met goede voornemens en misschien met een biecht: ik ga naar de kerk!

Urbex België: Eglise des Alouettes
De weergoden zijn me niet gunstig gezind. De regen spat tegen de ramen terwijl ik over de autostrade van Antwerpen rijd. Pas voorbij Brussel wordt het langzaam iets droger. Zal straks de zon doorkomen? De meeste urbex locaties zijn vrij donker, een beetje extra daglicht is altijd fijn in leegstaande gebouwen.

De smalle weg slingert door de velden. Onderweg wisselen leegstaande woningen en fraaie nieuwbouw elkaar af. Wanneer de weg nóg smaller word, zie ik ineens de kerktoren boven de velden uitsteken. Dit is de Eglise des Alouettes, oftewel Church of the Lark.

Normaal is de kerk het middelpunt van de stad. Naast de kerk ligt vaak een kroeg, na een bezoek van aan de kerk is het (tenminste daar waar ik opgroeide) tijd voor bezinning. Eglise des Alouettes is echter tussen een aantal gehuchten gebouwd en ligt midden in de velden. Fijn voor mij, want zonder omstanders is het makkelijk om ongezien naar binnen te glippen.

De verlaten kerk van het volk
Church of the Lark is een kerk voor en door het volk. De bouw duurde 4 jaar en de kerk werd ingewijd op kerstavond 1907 en opgedragen aan de Onbevlekte Ontvangtenis. Parochianen hadden hun eigen stoel in de kerk, mits ze genoeg betaalden.

Na de oorlog werd de kerk opnieuw ingericht: banken, altaar, biechtstoelen en doopvont. De parochie was bijzonder actief. Maar er waren nooit bruiloften of begrafenissen, omdat het te ver van het gemeenschapshuis en de begraafplaats lag. Verschillende priesters volgenden elkaar op, totdat de kerk in 1994 zijn deuren sloot.
Naja, de deuren zijn niet helemaal gesloten. De kerk wordt af en toe bezocht door een zondige urbex fotograaf.

Wanneer ik de kerk binnenstap maakt mijn hart een sprongetje. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten van deze kerk in België. Tot mijn verbazing staan er nog stoelen in het verlaten pand, er staat een piano en er ligt bladmuziek verspreid over de vloer. Blijkbaar heeft de piano niet altijd in de Church of the Larks gestaan – het is me een raadsel wie de piano geplaatst heeft en waarom. (Een piano is een leuk object om te fotograferen, daar ben ik heel eerlijk in.)
Het altaar en de biechtstoel zijn verdwenen. De ruimtes naast de kerk zijn deels getrashed. Wanneer mijn ogen gewend zijn aan de duisternis zie ik de ketel en een vergeten postoel.

De piano in Church of the Lark
Voorzichtig sla ik een toets van de piano aan. De valse toon schalt door de ruimte. Een ontstemde duif fladdert weg. Buiten raast de wind om de kerk, de regen waait weg en de winterzon baant een weg door de gekleurde ramen.
Church of the Lark is opgekocht. De koper heeft plannen om de kerk op te knappen. Wanneer? Geen idee, zo gaat dat vaker met verlaten gebouwen in België.
