Het is alweer december! Soms heb ik het idee dat de tijd me inhaalt. Er is weer zo veel gebeurd. Toch heb ik het idee dat ik steeds meer balans in mijn leven vind. Door mindfulnes en meditatie. Al is dat iets wat niet automatisch gaat, maar waar ik aan moet blijven werken. Soms zelf, soms met een beetje hulp. Dat is niet erg, dat mag.
Op een zonnige zaterdag in oktober trek ik er op uit, de natuur in. Mindful wandelen, wat is dat? Ik vertel je mijn ervaringen.
Op zoek naar balans
Wie mijn blog al langer volgt, heeft kunnen lezen dat ik dit jaar een mindfulnes cursus op mijn werk heb mogen doen. Het klinkt misschien raar, een mindfulnes cursus in de tijd en op kosten van de baas. Toch denk ik dat de baas een goede keus heeft gemaakt: de werkdruk in het onderwijs is hoog.
En eerlijk is eerlijk, privé was het soms ook druk. Een zwangerschap met veel lichamelijke klachten (hallo pijn, dag energie), een voortslepende whiplash en een aantal nare dingen waar ik hier niet over uit wil wijden. Probeer dan maar eens te focussen en het hier en nu te blijven omarmen.
De cursus was fijn. Het klinkt raar, maar zelfs tijdens mijn bevalling heb ik er veel aan gehad. Niet door het mantra ‘deze wee komt nooit meer terug’, wel door te focussen op mijn ademhaling en de rust zo veel mogelijk te bewaren.
Even een pas op de plaats en landen in het nu
Ik heb handvatten aangereikt gekregen om mijn leven mindful in te richten. Maar met een baby om je heen is het lastig te focussen op jezelf. Je ritme wordt bepaald door een schepseltje dat geheel afhankelijk van je is. De keren dat ik rustig kon mediteren zijn de eerste maanden op een hand te tellen. En dat terwijl ik de behoefte zeker voel.
Mindful wandelen
De baby is bijna drie maanden wanneer ik een uitnodiging krijg van Wandermind. Ik grijp deze kans met beide handen aan: Ik ben toe aan even een dagje voor mezelf en gerichte oefeningen om te ontspannen. Even geen mama zijn, maar Jenny. Luisteren naar mijn lijf en hoe Ãk me voel. Mindful wandelen door het bos.
Mediteren is goed voor me. Wandelen is goed voor me. Dus waarom niet combineren?
Het is een mooie herfstdag wanneer ik in de bossen bij Zeist Kim en Bea ontmoet. Zij begeleiden de dag. Ik vind het een beetje spannend, een dag mediteren met onbekenden. Maar ik voel al snel dat het goed zal komen.
De opzet van de dag
Ik zit in een kring met de andere deelnemers. De leeftijd van de kandidaten loopt uiteen: meditatie is voor jong en oud. Het valt me op dat er ongeveer net zo veel mannen als vrouwen aanwezig zijn. Wat leuk, in mijn omgeving lijken mindfulnes en meditatie toch meer een vrouwending. (Terwijl dat niet zo zou moeten zijn!)
De opzet van de dag wordt besproken. Een dag vol wandelen en meditaties in de natuur. Ontspanning voor lichaam en geest. Het eerste deel van de dag staat in het teken van stiltemeditatie en begeleide wandelmeditatie. Daarna volgt een aantal oefeningen waarbij gesproken mag worden.
Wat wil ik bereiken? Dat is een vraag die ik mezelf vaak heb gesteld de afgelopen tijd. Ik wil loslaten. Het verleden is geweest. De toekomst moet nog komen. Het is zoals het is, en het is goed zoals het is. Blijven malen en piekeren lost niks op.
Ik ben iemand die begeleide meditaties fijn vind. Zelfstandig mediteren vind ik lastig.
Stilte in het bos
Ik verlaat het zaaltje. In no time loop ik door de bossen bij Zeist. Wat een mooie omgeving.
Ik loop in stilte. De stilte verbindt mij met de groep om me heen. Ik ken de andere deelnemers niet, maar toch voel ik een band.
Gedachten poppen op in mijn hoofd. Ik probeer te focussen op mijn voeten en mijn schoenen tussen de vallende bladeren. De gedachten mogen er zijn. Ik benoem ze, maar ik geef er verder geen aandacht aan.
Het lopen in snel tempo wordt afgewisseld met een trage loopmeditatie. Tijdens deze loopmeditatie focus ik op mijn beweging. Ik voel het bollen en het strekken van mijn voet. Een beweging die er altijd is, maar waar ik nooit veel aandacht aan besteed. Ik ruik de bladeren om me heen. Ik ervaar de herfst in al zijn facetten. Mijn zintuigen staan op scherp.
Hoe meer ik loop, hoe rustiger mijn hoofd wordt. Vermoeidheid overvalt me. En niet zo maar vermoeidheid, wat zit dit diep! Ik betrap me erop dat ik een oplossing wil zoeken, maar dan realiseer ik me dat dat voor nu niet belangrijk is. Het geeft rust.
Lunchen in de duinen
In de zon geniet ik van een lekkere vegetarische lunch. De groep wordt even ontbonden en de individuen zoeken hun eigen weg. De een wandelt en zwerft door de duinen. De ander schrijft een gedicht. En ik? Ik plof tegen een boom en geniet van de rust om me heen
Na een korte pauze komen we weer samen.
Goed luisteren, een goed gesprek
Dan is het tijd om verder te lopen. In groepjes van twee lopen we door de bossen. Een kwartier lang luister ik vol aandacht naar de ander. De ander luistert een kwartier lang vol aandacht naar mij. Wat kun je veel kwijt in een kwartier. Het is een zonnige en mooie dag. De wandelmeditatie is perfect georganiseerd. De wandelmeditatie helpt mij om te focussen. Ik sta in het leven zonder te oordelen (terwijl ik meestal heel kritisch op mezelf ben). De zon schijnt.Na de dubbele monoloog wordt wisselen we nog wat van gedachten, alvorens we op een open plek in het bos de dag met een meditatie afsluiten. Ik voel me een met mezelf en de natuur. Wat een heerlijk gevoel.
De wandelmeditatie was ‘maar’ een dag, maar ik voel me opgeladen. Wat een cliché, ik voel me echt een ander mens. En dat is fijn. Deze wandelmeditatie is geschikt voor iedereen, ongeacht je ervaring op het gebied van mediteren. Al is een beetje ervaring wel fijn denk ik.
En thuis wacht mijn kleine meid op me. Het is goed haar weer te zien en te overspoelen met zorg en liefde.
Tip: op Claire’s mission lees je handige tips zodat jij intens en zonder stress kunt genieten van een mindful kerst.Â
